το Νόμιμο, το ηθικό, και η αναγκαιότητα της «Διάκρισης Εξουσιών»

Με αφορμή κάποιο σχόλιο στο προηγούμενο άρθρο μου πρέπει να διευκρινήσω κάποια πράγματα.
Καταρχάς να πώ ότι δεν έχω τίποτα προσωπικό να λύσω με οποιονδήποτε τον οποίο αναφέρω στα κείμενά μου.
Τα προβλήματα και οι καταστάσεις όμως συχνά
προσωποποιούνται και πρέπει να αναφέρω ονόματα ώς παραδείγματα.

Το θέμα μας είναι άλλο όμως..Ας χρησιμοποιήσω ένα παράδειγμα:
Άν κάποιος υδραυλικός αποφασίσει ότι θέλει έχει άλλο επάγγελμα πχ ηλεκτρολόγος κανείς δεν έχει το δικαίωμα να του πεί τίποτα.
Επειδή η εργασία του αφορά αυτόν και λίγους ακόμα.

Άν όμως ένας Πολιτικός ή ένας Δικαστής τη μια μέρα αποφασίζει για δημόσια θέματα που αφορούν όλους μας,
κάνοντας χρήση την Εξουσία που του δίνει η θέση του λειτουργήματός του, και την άλλη μέρα παραιτείται και
αναλαμβάνει καθήκοντα σε μια εταιρία που έχει πάρε δώσε με το Κράτος και το Δημόσιο Χρήμα, τότε είναι κάτι άλλο.

Το άν είναι κάτι Νόμιμο ή Ηθικό ή απλά Νομιμοφανές και πολιτικά «μή πρέπον» θέλει πολύ συζήτηση.
.
Εδώ πριν κάποια χρόνια Ανώτατος Υπουργός λίγο πρίν νομοθετήσει για καίρια ζητήματα, παραιτήθηκε για να προσληφθεί από αυτόν που είχε το πιο άμεσο συμφέρον να μην ψηφιστεί ο Νόμος.

Ο Τύπος λέγεται ότι είναι η Τέταρτη Εξουσία.
Σωστά επίσης λέγεται ότι στις μέρες μας πλέον είναι πολύ πιο ισχυρή από μερικές από τις άλλες τρείς.
Ως διαχειριστές εξουσίας λοιπόν οι δημοσιογράφοι οφείλουν, τουλάχιστον μέσω δεοντολογίας,
να ασκούν το επάγγελμα – λειτούργημά τους ασκώντας κριτική σε αυτούς που ασκούν τις άλλες Εξουσίες και βοηθώντας
έτσι στην λειτουργία της δημοκρατίας.

Ξέρω ακούγονται θεωρητικά αυτά, αν όμως αυτοί οι απλοί διαχωρισμοί ρόλων πάψουν να υπάρχουν, τότε η διάκριση των εξουσιών που θεσπίζουν τα Συντάγματα όλων των Κρατών γίνονται λέξεις άνευ περιεχομένου.

Έτσι στο παραπάνω παράδειγμα μπορεί εγώ να είμαι Νομοθέτης και να εξυπηρετώ και Οικονομικά συμφέροντα.
Παράλληλα ή σε σειρά. Να δουλεύω σε Φαρμακοβιομηχανία ας πούμε υψηλά ιστάμενος, μετά να γίνομαι Υπουργός Υγείας και μετά πάλι Διευθυντής σε Φαρμακοβιομηχανία. Ακόμα κι άν ποτέ δεν κατηγορηθώ για κάτι παράνομο,
υπάρχει ένα πρόβλημα αξιοπιστίας, κι αυτό γιατί μπορεί εύλογα κάποιος να αναρωτηθεί:
Καλά αυτός πριν πάρει μια καινούργια θέση εργασίας κάνει format στο σκληρό δίσκο, και τα σβήνει όλα, φίλους, συνεργάτες, συμφέροντα, όλα?
Η ζωή πάντως δείχνει πως δεν λειτουργεί έτσι.
Μια ματιά στη Ελληνική πραγματικότητα, μπορεί να γίνει το τέλειο σεμινάριο για το πως λειτουργεί η διαπλοκή

Advertisements

ΡΙΚ : Έντιμη Δημοσιογραφία ή Κρατική Προπαγάνδα

ΡΙΚ. Τί έχει και τί δεν έχει;
Μιλάω με ένα φίλο, όχι Κύπριο, που παρακολουθεί το ΡΙΚ από την Ελλάδα που σημαίνει πως βλέπει το τροποποιημένο πρόγραμμα του σταθμού.
Είναι ενθουσιασμένος κυρίως με το δελτίο ειδήσεων. Πετυχαίνει και κάποιο ενδιαφέρον θέμα κάποιες φορές, αλλά τις ειδήσεις, αυτές που αφορούν την Ελλάδα, προτιμά να τις βλέπει από το Κυπριακό κανάλι. Ίσως για να ακούει τα γεγονότα της ελληνικής πραγματικότητας με μια πιο αποστασιοποιημένη ματιά. Θεμιτό.

Τί γίνεται όμως όσον αφορά την Κυπριακή επικαιρότητα και την περιγραφή των γεγονότων που την συνθέτουν;
Η αλήθεια είναι ότι το ΡΙΚ κάνει μια (λίαν επιεικώς μιλώντας) πολιτικώς ορθή προπαγάνδα. Διανέμει το χρόνο του στην Κυβέρνηση αρχικά, και στα κόμματα της αντιπολίτευσης έπειτα, ανάλογα με την κοινοβουλευτική τους δύναμη.

Όλα είναι κουκιά μοιρασμένα. Κανείς άλλος δεν δικαιούται να μιλά. Οι δημοσιογράφοι του είναι ανύπαρκτοι. Κυρίως όταν παίζουν το ρόλο του μαχητικού δημοσιογράφου γίνονται ανυπόφοροι[βλέπε δήθεν πύρινους λόγους του Γ.Καρεκλά].
Βασικά ο ρόλος τους εξαντλείται στο να δίνουν το λόγο και να τον παίρνουν, να συντονίζουν τη συζήτηση. Οι ερωτήσεις τους είναι κυρίως «πάσες» στον συνομιλητή τους. Τόση βαρεμάρα συγκρίνεται μόνο με τις συνεντεύξεις ποδοσφαιριστών. Είναι φανερό πως αυτή είναι η «γραμμή» του καναλιού.

Τα έχουμε καλά με όλους όσοι είναι ικανοί να μας βλάψουν. Τους άλλους τους χτυπάμε αλύπητα ή τους εκμεταλλευόμαστε.

Βαθιά συντηρητικός λόγος, συναισθηματικά φορτισμένος που επαναλαμβάνει κλισέ αιώνων ρομποτικά, όπως βάζει σφραγίδες μηχανικά ένας δημόσιος υπάλληλος επί οκταώρου βάσεως.

Η «πονεμένη μάνα», ο «άτυχος νέος», η «ανάστατη τοπική κοινότητα»… …κραυγές… και διάλειμμα για διαφημίσεις.

Δεν υπάρχει ούτε ΜΙΑ εκπομπή που να υπηρετεί την δημοσιογραφία,
άν υποτίθεται ότι είναι αυτή λειτούργημα. Επιφανειακή αντιμετώπιση των ζητημάτων στην καλύτερη των περιπτώσεων, απουσία κριτικής σκέψης, και το χειρότερο όλων απουσία δημοσιογραφικής έρευνας.

Σε μια χώρα βαθιά διεφθαρμένη σε πολλά επίπεδα, η Κυπριακή δημοσιογραφία παίρνει τη θέση της δίπλα στους υπόλοιπους πρωταγωνιστές, κάνοντας τα «στραβά μάτια» με το να μήν ερευνά,
με το να μήν κριτικάρει αυτά που πρέπει, και «κάνοντας κοννέ» (απαίσια έκφραση) με το να εξυπηρετεί συμφέροντα.
Όλα αυτά γίνονται φυσικά λαμβάνοντας αντίτιμο.
Χρήμα, Δόξα κλπ.

Η διαπλοκή είναι κάτι τόσο αυτονόητο στην κουμπαροκρατία της Κύπρου, ώστε όταν ένας δημοσιογράφος του ΡΙΚ μεταπήδησε σε υψηλή θέση κόμματος (Λ.Φουρλάς), κανείς δεν εξεπλάγη.
Είναι σαν να λέμε «εντάξει μωρέ, για τα ίδια συμφέροντα θα δουλεύει όπως και πριν». Έτσι, απλά και κυνικά.
Αυτό που αλλού μπορεί να ήταν σκάνδαλο εδώ είναι ένα ανατριχιαστικό τίποτα.