O ρατσισμός παίρνει πολλές μορφές. Είναι δίπλα μας και μπορεί και στο πιάτο μας. Μπορεί να είναι λίγο ή πολύ επιθετικός.
Η γνώμη μου είναι πως ο πιο επικίνδυνος είναι ο υφέρπων ρατσισμός, που κρύβεται πίσω από μία φαινομενικά ακίνδυνη έκφραση άποψης. Μπορεί να είναι απλά η ενάσκηση ενός δικαιώματος. Εγώ πιστεύω ότι ο τάδε είναι κατώτερος – Δημοκρατία έχουμε και λέω ότι γουστάρω.
Πάντα συνοδεύεται μια άρρωστη άποψη από ένα δημοκρατικό άλλοθι. Αυτό κάνουμε όλοι λίγο πολύ σε αυτή τη χώρα που δίνει πολλά περιθώρια στον κάθε νοικοκύρη να βγάζει τη ρατσιστική του βία, με τον πιο κομψό τρόπο και να λέει μετά «εγώ δεν είμαι ρατσιστής»(ναί αυτοί είναι μαύροι).
Γιατί τα γράφω όλα αυτά? Έπεσα πάνω σε ένα κλασσικό παράδειγμα έκφρασης ρατσισμού. Το παραθέτω όχι γιατί με νοιάζει να κατηγορήσω τον «θύτη» αλλά γιατί θεωρώ πιο σημαντικό ότι με τέτοια παραδείγματα είναι γεμάτη η καθημερινότητά μας και τα συναντούμε και στον κοινωνικό μας κύκλο και σε εμάς τους ίδιους.
Στην ιστοσελίδα του διάσημου ταβερνιάρη Ζανέττου διαβάζουμε: «Όποιος ξένος εργάζεται εδώ μπορεί να μάθει 500 ελληνικές λέξεις [αυτό είναι μια απλή έκφραση δικαιώματος του » ό,τι θέλω κάνω στην ταβέρνα μου» / τίποτα κακό ως εδώ] και συνεχίζει..»Υπάρχουν πίθηκοι που ξέρουν και 2000 λέξεις» [εδώ έχουμε μιά ύπουλη ρατσιστική σύγκριση των ξένων με τους πίθηκους].
Πιο πάνω, φυσικά, μας είχε προειδοποιήσει ότι δεν είναι ρατσιστής…Οκ! φέρε και δύο μπύρες!