Υπέρ της Κάνναβης | Αλλού κι Εδώ | Παντού

Κι ενώ στον πλανήτη συνεχίζονται οι εκδηλώσεις – περί μιας αλλαγής αντιμετώπισης πολιτικής του θέματος της κάνναβης, με χαρά βλέπουμε στον κατάλογο των χωρών που συμμετέχουν  να συμμετέχει και η μικρή μας χώρα.

Φυσικά και αποτελεί μιά πολύ ενθαρρυντική κίνηση.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε την υποκρισία που υπάρχει διάχυτη στο νησί για πολλά θέματα αλλά και για το συγκεκριμένο ζήτημα. Ο στιγματισμός από τα κοράκια των αγράμματων -ως επί το πλείστον- δημοσιογράφων  είναι άμεσος, αφού δεν διστάζουν να συκοφαντούν πρόσωπα,
προκειμένου να βγάλουν ένα «θεματάκι» που πάντα «πουλάει» στα κανάλια,
ουρλιάζοντας ηθικές αρλούμπες, περί κινδύνου των παιδιών μας. Αντιγράφοντας ανακοινώσεις που εκδίδει η Αστυνομία, μένουν μετεξεταστέοι στην έρευνα, στην κριτική, στην έκφραση μιάς λογικής άποψης.

Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς στον τόπο αυτό ακόμα. Κάθε αρχή και δύσκολη.
Ο κύκλος της απομυθοποίησης έχει ήδη ανοίξει και όσο κι άν οι πολιτικά «Προοδευτικές/Κομματικές» δυνάμεις δεν τολμούν να λάβουν θέση υπεύθυνη πέρα από μια επανάληψη κασσέτας κοινοτυπιών,  η αλήθεια θα βγαίνει στην επιφάνεια μέσα  από μικρούς κύκλους και παρέες που θα ανοίγουν αργά και θα αγκαλιάζουν τους συμμετέχοντες μέχρι η φωνή να δυναμώσει αρκετά. Μπράβο σε όσους κάνουν την αρχή για όλους.

Όταν οι πραγματικά ενδιαφερόμενοι για το ζήτημα αποφασίσουν να συμμετέχουν και να εκτεθούν αρθρώνοντας την άποψή τους χωρίς φόβο, θα εκπλαγούν με το ότι δεν είναι μια μικρή μειοψηφία, αλλά μια αξιοσέβαστη κοινότητα.
Που δικαιούται να διεκδικήσει μια πιο ανθρώπινη αντιμετώπιση.

Κάποιοι λένε πως οι Κύπριοι δεν είναι ρατσιστές

Κάποιοι λένε πως οι Κύπριοι δεν είναι ρατσιστές.

Η άποψή μου είναι πως ακόμα και άν δεν το παραδέχονται
οι Κύπριοι είναι ρατσιστές ως συνέπεια του συντηρητισμού τους.
Μικρή κοινωνία, Νησί, δεν συνορεύει παρά μόνο με το αλμυρό νερό.
Έτσι η επάφή με το διαφορετικό περιορίζεται στα ταξίδια, στους
Κύπριους μετανάστες, και στον τουρισμό.
Αυτό έχει και σαν συνέπεια ο Κύπριος να ομφαλοσκοπεί στο βάθος των δεκαετιών. Γι’αυτό νομίζει κανείς όταν ακούει Κυπρίους να συζητούν,
ότι είναι το «κέντρο της Γης».
Θα περίμενε κάποιος ότι ένας λαός πού έχει «περάσει πολλά»,
θα ήτανε πιο ανεκτικός, πιο φιλόξενος, πιο ανοικτός εντέλει στο διαφορετικό.
Όμως φαίνεται ότι δεν έχει να κάνει και τόσο αυτό.
Τελικά αυτό που κάνει κάποιον λιγότερο ρατσιστή είναι η Παιδεία.
Εννοώ η καλλιέργεια αυτή που δεν αποδεικνύεται με πτυχία, και έχει να
κάνει με το να μπορείς να μπείς στη θέση του Άλλου, να θές να τον πλησιάσεις, και να δείς το δίκιο του.
Όλοι συμφωνούν ότι αυτό το στοιχείο λείπει από την Κυπριακή κοινωνία.
Το όνειρο κάθε Κυπρίου είναι στην καλύτερη περίπτωση το μικρό του παλατάκι, και στη χειρότερη το πώς θα χαρεί με τη δυστυχία του γείτονα.
Το ακόμα χειρότερο όμως, είναι ότι έχει και επιχειρήματα ο Κύπριος ρατσιστής. Την καταγωγή του.
Την οποία θυμάται μόνο για να την προβάλλει στα μούτρα των άλλων. Στα δικά του ποτέ !
Είναι θράσος να μιλά ο Κύπριος για Πολιτισμό. Είναι ντροπή να μιλά εξ ονόματος των αρχαίων Πολιτισμών που πέρασαν από τον τόπο αυτό. Είναι εξόφθαλμος ο παραλογισμός.
Τα έχουμε ξαναπεί.
Μιλά από θέση ισχύος πάντα – γιατί παίζει εντός έδρας. Όταν πάει έξω είναι το καλύτερο παιδί.

Κατηγορούσε τους Κινέζους ένας κοιλαράς πρόσφατα κι αναφερόταν στον Ελληνικό Πολιτισμό, και «τα έχωνε» σε αυτούς που ήρθανε στο νησί μας και είναι Κινέζοι (και γέμισε ο τόπος από δαύτους!).

Τον άκουγες και θα έλεγες ότι η Κίνα είναι κανένα καινούργιο χωριουδάκι στο χάρτη,που χωρίς καμμιά κουλτούρα κανένα Πολιτισμό, εμφανίστηκε για να κάνει τη ζωή των Κυπραίων δύσκολη.
(Να σημειώσουμε ότι όλα αυτά λεγόντουσαν ρουφηχθέντων των μπυρών).

Σκεφτόμουν ότι ίσως θα έπρεπε να του κάνει δώρο η Κυβέρνηση της Κίνας ένα εισητήριο να πάει ένα ταξίδι πάνω από την Κίνα, να δει το μέγεθός της, να πάει στα μουσεία της, να έχει και κάποιον να του πεί πέντε πράγματα για τον Πολιτισμό και την Οικονομία της.

Και μετά να επιστρέψει στο νησάκι εδώ και να ξαναβρίζει τους Κινέζους με τα ποδήλατα που πιάνουν χώρο στο δρόμο και εμποδίζουν την κυκλοφορία.

Και μετά να συνεχίζει να καταναλώνει τα άπειρα προϊόντα Κινεζικής προελεύσεως, με το εμπόριο των οποίων θησαυρίζουν και πάρα πολλοί Κύπριοι.

Διότι στην πλάτη του φθηνού Κινέζου εργάτη τρώνε όλοι, και αυτοί που πουλάνε φθηνά, κι όλοι εμείς που αγοράζουμε φθηνά.

Παγδατής:Κυπριακός Ενθουσιασμός προς Κατανάλωση

Σημεία των καιρών: Πρίν από λιγότερα από 6-7 χρόνια άρχισε να γίνεται
γνωστό το όνομα του διάσημου ομογενούς τεννίστα Μάρκου Παγδατή.
Η καρριέρα του άρχισε να αναδύεται και το όνομά του να ακούγεται
όλο και περισσότερο στο εξωτερικό.
Έτσι λοιπόν τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης της μικρής μας χώρας
έτρεξαν να αγκαλιάσουν και να προωθήσουν τον νέο Κύπριο Ήρωα.
Μέχρι εδώ όλα καλά και όλα θεμιτά.
Από εδώ και πέρα «αρχίζει και χάνεται η μπάλλα» – του τέννις.
Μιά πραγματική υστερία δόξας πλέκεται γύρω από τον
σχεδόν ημίθεο αθλητή που προφανώς ούτε κι ό ίδιος περίμενε μιά τέτοια αντιμετώπιση.
Η προβολή δεν έχει τέλος. Με κάθε νέα διάκριση και μιά νέα βράβευση.
Όλοι τρέχουν να πάρουν μια θέση δίπλα του στη φωτογραφία.
Πόσο αστεία φαίνονται τώρα πια όλα αυτά.
Πολιτικοί παράγοντες να «σέρνονται» από τα τηλεοπτικά
κανάλια να βραβεύσουν, να τιμήσουν, να παίξουν τον ρόλο τους μπροστά στις κάμερες
εκπροσωπώντας όλους εμάς, τους κοιμισμένους πολίτες.
Βράβευση από τον αρχηγό της Αστυνομίας, πρωτοβουλία από
το Δημοτικό Συμβούλιο Λεμεσού που ονόμασε δρόμους με το όνομα του αθλητή,
κι έβαλε γιγαντοοθόνες για να παρακολουθήσουν οι δημότες τους αγώνες τέννις!

Αλήθεια από πότε η Κύπρος έχει τέτοια σχέση με το τέννις ώστε να στήνονται
οθόνες για να παρακολουθούν οι πολίτες το σπόρ αυτό.
Προφανώς από τότε που ένας τόπος έχει ερημώσει από κάθε αξία πνευματική και
ενδιαφέρον για οτιδήποτε θα μπορούσε να τον κάνει περήφανο ουσιαστικά.
Έτσι λοιπόν η δίψα για να νιώσει ο Κύπριος λίγο νικητής και υπερήφανος
μετατίθεται στις πλάτες άλλων – εκτός Κύπρου – που χρήζονται εφήμεροι ήρωες.
Ακόμα κι άν παίζουν τέννις και δεν είναι κάν πρώτοι.
Σχετικά είναι όλα – σκέφτονται κάποιοι. Έτσι ακόμα και μια ήττα, γίνεται Νίκη.
Το εφήμερον του όλου πράγματος φυσικά και οι Κύπριοι δεν είναι σε θέση να το
συνειδητοποιήσουν, αφού ζούν ζαλισμένοι στον μικρόκοσμο της κατανάλωσής τους.
Κανείς τους δεν αναρωτιέται πώς γίνονται κάποια πράγματα τόσο γρήγορα εδώ.
Και πόσο γρήγορα ξεχνιούνται. Έτσι Νίκες και Ήττες χωνεύονται με ρυθμό fast food.
Κάποτε οι Έλληνες γκρέμιζαν τείχη για τους Ολυμπιονίκες-τους Πρώτους.
Τώρα ο πήχυς έχει κατέβει.
Αρκεί να είσαι νούμερο 34 στην παγκόσμια κατάταξη ενός αθλήματος με το οποίο η χώρα δεν ασχολείται.

Για να το πούμε απλά. Δεν έχει ούτε κάν σημασία ότι ο Παγδατής είναι αθλητής. Σημασία έχει ότι
είναι έστω και λίγο Κύπριος στην καταγωγή και πλησίασε στο να γίνει σχεδόν διάσημος.
Αυτό αρκεί για μια κοινωνία βαθιά νυχτωμένη να ταυτιστεί και να δημιουργήσει ινδάλματα εφήμερα
και αναλώσιμα στις οθόνες των τηλεθεατών.
Άν ήταν να γκρεμίσουμε τα τείχη για τους Νούμερο 34 του τέννις, τότε τί έπρεπε να κάνουμε
για έναν Ολυμπιονίκη;
Μακάρι βέβαια να γίνει ο αθλητής αυτός νούμερο 1 κάποτε.
Όμως είναι γελοιότητα ως Κράτος να τρέξεις να μετονομάζεις δρόμους
πρίν να γίνει ένα τόσο μεγάλο γεγονός.
Γιατί με αυτό τον τρόπο εκτίθεσαι και γίνεσαι ρεζίλι.
Όπως και στην προκειμένη περίπτωση.

Είναι αυτό που πολύ κοινότυπα λέγεται : «ΚΡΙΣΗ ΑΞΙΩΝ»