Οι πιο πολλές απόψεις των Κυπρίων Πολιτικών για τα Ναρκωτικά είναι άκρως λαϊκίστικες και απαρχαιωμένες. Γνωρίζουν καλά ότι το κοινό στο οποίο απευθύνονται είναι βαθιά συντηρητικό, κρύβεται πίσω από το δάκτυλό του, σε μια μικρή κοινωνία περίεργων, όπου ή παραμικρή υποψία για μια τέτοια «αμαρτία» στιγματίζει αυτόματα τον αμαρτωλό. Καλύτερα να σου βγεί το μάτι παρά το όνομα.
Ακόμα κι άν υπάρχουν Πολιτικοί που να υποστηρίζουν απόψεις προοδευτικές, δεν τις εκφράζουν ανοικτά, φοβούμενοι το πολιτικό κόστος. Προτιμούν λοιπόν ως επί το πλείστον να μην αναφέρονται στο θέμα, γιατι γνωρίζουν ότι πραγματικά μπορεί να τους κάψει (εκλογικά).
Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι Κύπριοι Οικολόγοι που δεν παίρνουν θέση υπέρ μιας ριζικής λύσης του προβλήματος που αφορά την Κοινωνία.
Αποφεύγοντας ξεκάθαρα στο να πάρουν θέση (και υποτίθεται ότι εκπροσωπούν τους προοδευτικούς Πράσινους στο νησί), περιορίζονται μόνο σε μοδάτες πράσινες καταγγελίες, και σε νερόβραστες εξαγγελίες περί ανάγκης έναρξης του διαλόγου στην κυπριακή κοινωνία για το πρόβλημα των Ναρκωτικών.
Οι απόψεις τους δεν έχουν καμμιά πρωτοτυπία και υιοθετούνται στο εξωτερικό συνήθως από τα Χριστιανοδημοκρατικά κόμματα.
Έτσι λοιπόν τα νερά μένουν στάσιμα, κι έτσι τα τεράστια χρηματικά ποσά που αφορούν όλους όσοι ασχολούνται επαγγελματικά με το ζήτημα των ναρκωτικών, είτε από την ασφαλή θέση της Νομιμότητας (δικηγόροι, θεραπευτικές κοινότητες, λειτουργοί, φαρμακοβιομηχανίες, γιατροί), είτε από την κερδοφόρο πλευρά της παρανομίας (εμπόριο,διακίνηση, μεσιτεία) συνεχίζουν τον κύκλο τους απρόσκοπτα.
Μέσα σε όλο αυτό το χαμό ο μόνος τελικά που παραμένει εκτεθειμένος είναι ο χρήστης που αφήνεται στα χέρια μιας παράνομης αγοράς στην αρχή και μιας νόμιμης αγοράς απεξάρτησης έπειτα, που πραγματικά για το μόνο που ενδιαφέρονται είναι πώς θα στραγγίξουν οικονομικά όποιον μπλέξει μαζί τους. Τα έχουμε επισημάνει και σε άλλο άρθρο
Τα Κυπριακά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, ακολουθούν κι αυτά την μέθοδο των Πολιτικών. Κανείς δεν τολμά να μιλήσει,
κανείς δεν τολμά να ερευνήσει, κανείς δεν λέει τί συμβαίνει σε άλλες χώρες. Χέρι χέρι με το αστυνομικό ρεπορτάζ,
με μελοδραματικές περιγραφές περιγράφουν και συκοφαντούν το χρήστη με τον ίδιο τρόπο που κάνει ο Αστυνόμος.
Άν πάει κάποιος στον Αστυνόμο κι αποκαλυψει ότι είναι χρήστης, αυτός θα τον συλλάβει! Και θα τον μεταχειριστεί σαν σκουπίδι. Το ίδιο κάνουν στην ουσία τα ΜΜΕ συκοφαντώντας και προσθέτοντας ανεκδιήγητα ψεύδη δίπλα στο απλό γεγονός μιας σύλληψης – έστω για ένα τσιγάρο. Υπερβολές, ψέματα, τραγική δημοσιογραφικη μικροπρέπεια.
Κατα τα άλλα ο χρήστης είναι «άρρωστος που χρήζει βοηθείας».
Μεσα σε ένα κλίμα λοιπόν τρομοκρατίας η πραγματικότητα ακολουθεί υπόγειες διαδρομές.
Φυσικά το ρίσκο του καθενός στις συναλλαγές με τον υπόκοσμο παραμένει. Κόσμος αρρωσταίνει από υπατίτιδα (με αυξηντικές τάσεις), ταλαιπωρείται με πολλόυς τρόπους και συχνά πεθαίνει.
Οι ουσίες ελεγχονται από τους κερδοσκόπους. Οι τιμές και η ποιότητά τους επίσης.
Η πολιτική του Κράτους εξαντλείται στην καταστολή κυρίως (να βγάλουν και οι Αστυνόμοι κάτι παραπάνω).
Υπάρχουν βέβαια και φορείς που χρηματοδοτούνται από το Κράτος , αλλά ως επί το πλείστον περιορίζονται σε ενημερωτκές
εκστρατείες ενημέρωσης. Τα φυλλάδιά τους γραμμένα από ανθρώπους που αντιμετωπίζουν το πρακτικό πρόβλημα θέμα θεωρητικά ή είναι οργανισμοί που διευθύνονται από ανθρώπους καριερίστες και άσχετους με το θέμα.
Το αποτέλεσμα είναι κείμενα που θυμίζουν σχολική έκθεση, είναι γεμάτα ανακρίβειες, ηθικές κορώνες, κινδυνολογίες, αόριστα συνθήματα υπέρ της Ζωής (λές κι ό άλλος παίρνει ναρκωτικά για να αυτοκτονήσει).
Αναρωτιέται κανείς γιατί δεν έδινε το Κράτος στην Εκκλησία να γράψει πέντε φυλλάδια και να μην ξοδεύονται και οι φορολογούμενοι.
Τρελλό πανηγύρι παίζεται με τις επιχορηγήσεις όλων αυτών των αρμόδιων φορέων και στην Κύπρο και παντού όπου η Νομοθεσία είναι παλαιολιθικής εποχής.
Για τις μεθόδους των Κοινοτήτων δεν θα αναφερθώ στο παρόν άρθρο – γιατί θα έπρεπε να γράψω σεντόνι όλοκληρο.
Το αποτέλεσμα είναι πάντως αρνητικό(γιατί κάθε πολιτική κρίνεται τελικά εκ του αποτελέσματος).
Η Κύπρος σε ό,τι αφορά τα ναρκωτικά και τη χρήση τους, παρουσιάζει τάση συνεχώς αυξητική κι αυτό φαίνεται από τις συλλήψεις.
Φυσικά το φαινόμενο δεν εξαλείφεται με τις συλλήψεις που ούτως ή άλλως αποτελούν ένα απειροελάχιστο ποσοστό του φαινομένου.
Εδώ η Πολιτεία αδυνατεί να ελέγξει τις ουσίες μέσα στις φυλακές που είναι το άκρον άωτον της επιβλεπόμενης ομάδας ανθρώπων, θα καταφέρει να τις ελέγξει έξω στην κοινωνία;
κατ
Κύπρος = Κουμπαροκρατία 